Iako su omladinske politike akcija na koju svi pojedinci ali i institucije pozivaju mlade ljude, ipak brojni su izazovi na koje mladi moraju da odgovore kako bi uopšte kreirali društvo i okruženje koje može ispratiti njihove potrebe i zahtjeve.
Postoji mnogo izazova vezanih za omladinsku politiku. Neki su vezani za realnost današnjice koje bi omladinska politika trebalo da rješava (npr. nezaposlenost mladih). Drugi, poput dalje navedenih u članku, su stalno prisutni u debati o omladinskoj politici.
Javni nadležni organi nisu istinski posvećeni omladinskoj politici. Djelovanja i programi su raštrkani širom različitih domena praktične politike. Tu i tamo se pojavi “nešto” vezano za mlade, ali nema doslednih dugoročnih ciljeva.
Omladinska politika se formuliše na osnovu političkih ideologija ili trenutnih interesa, a povremeno postaje alat za očuvanje političke moći, ne uzimajući u obzir situaciju, potrebe ili prava mladih.
Zatim nedostaju mehanizmi i resursi za sprovođenje strategija za mlade.
Kada se omladinska politika definiše i sprovodi, različite agencije ili javni nadležni organi ne rade zajedno, čak ni kada su usmjereni na mlade osobe u vezi sa problemima koji se tiču nekoliko oblasti praktične politike.
Mladi nisu uključeni u oblikovanje omladinskih praktičnih politika. Ukoliko i kada su mladi uključeni, politička agenda je već donijeta i ne uzima se u obzir ono što oni imaju da kažu, ili se mlade osobe koje uzmu učešće ne smatraju reprezentativnim.
Javni organi nadležni za omladinsku politiku nisu dovoljno pripremljeni za rad sa mladim ljudima.
Ne postoji nezavisno sistematsko praćenje i/ili evaluacija onoga šta je omladinska politika postigla i gdje je podbacila, ili drugih potreba koje ona treba da rješava. Programi se repliciraju bez izvlačenja pouka iz onoga što je urađeno.
Kada omladinska politika predviđa programe finansiranja za (omladinske) organizacije ili za druge aktere civilnog društva, oni nisu otvoreni za sve organizacije, bez obzira na to šta nude.
Profesionalci koji rade sa mladima ili za njih, kao što su omladinski radnici, omladinski savjetnici i službenici za informisanje ili edukatori, nisu dovoljno obučeni.
Na kraju domet omladinske politike je problematičan. Programi ne dopiru do onih za koje su osmišljeni, ili je definisanje ciljne grupe suviše usko i, uopšteno govoreći, malo je toga za mlade osobe u njima.